Ronald, vertel eens, hoe ben je in Berlijn verzeild geraakt?
Mijn vrouw Stephanie had gesolliciteerd voor een baan. Pas tijdens het gesprek bleek dat het om een functie in Berlijn ging. Ik kon voor mijn werk in Amsterdam ook vanuit Berlijn werken. Zo besloten we de uitdaging aan te gaan. We wonen hier nu ruim vijf jaar.
Dus jullie zijn eigenlijk bij toeval in Berlijn terecht gekomen?
Nou, Jein (dat is een combinatie van ja en nee, red.). We hadden al eens tegen elkaar gezegd dat als we al naar het buitenland zouden verhuizen, dat Berlijn dan wel een optie zou zijn.
Wat sprak jullie zo aan in Berlijn?
Vooral de relaxte sfeer in de stad. Er is veel ruimte, veel groen. Het leven is ook niet zo gehaast. Alles gaat een tempootje lager dan in Nederland. Dat kan trouwens ook weleens irritant zijn. Wanneer je bijvoorbeeld in een café zit en je moet eeuwig wachten tot iemand je bestelling komt opnemen. Maar ook dat heeft wel weer wat. Je wordt niet zo snel de zaak uitgekeken. Mensen laten je gewoon je gang gaan.
Waar ligt dat volgens jou aan?
De sfeer is wat alternatiever dan in de meeste andere steden. Dat heeft met de historie te maken. Er zijn nauwelijks hoofdkantoren in Berlijn, weinig banken. Daarvoor in de plaats veel internetbedrijfjes, veel jongeren. Je ziet hier weinig pakken op straat. Ik ben vaker voor mijn werk in Frankfurt geweest en daar is de sfeer heel anders. In Berlijn loop je in sommige buurten bijna voor gek, wanneer je in een pak over straat loopt. Ik heb in Berlijn ook niet zo zeer het gevoel dat ik in Duitsland woon. Behalve dan die keer dat mijn tegenstander bij een competitiewedstrijd tennis het net ging opmeten.
In welke buurt woon je?
In Prenzlauer Berg. Na aankomst in Berlijn woonden we tijdelijk in Kreuzberg en we wilden daar eigenlijk ook blijven, maar het bleek lastig om iets permanents te vinden. Via via kregen we een woning in Prenzlauer Berg aangeboden. Dat aanbod konden we niet weigeren. Nu zijn we heel blij dat we hier zijn.
Beschrijf die buurt eens...
Prenzlauer Berg is erg veranderd. De meeste panden zijn in de afgelopen jaren mooi opgeknapt. Er zijn veel restaurants, kroegen. Qua bewoners voelt het soms als een reservaat. Bijna iedereen is blank en hoogopgeleid. Een beetje zoals de Pijp in Amsterdam. Toen ik in Amsterdam ging studeren was dat nog een echte volksbuurt, toen ik vertrok was het een yuppenbuurt, onbetaalbaar. Zo is Prenzlauer Berg ook. Maar dat klinkt zo stom als je er zelf woont.
Hoe komt het dat je gids geworden bent?
De baas van het fietsenverhuurbedrijf bij mij in de buurt vroeg me op een dag op de man af of het niks voor mij zou zijn om gids te worden. Dat moest ik even laten bezinken. Maar ik voelde me ook wel vereerd en daarnaast was ik ook wel klaar met het thuiswerken en dus besloot ik gids te worden.
Wat maakt het gidsen zo leuk?
Ik vind het leuk om met groepen op pad te zijn. Elke groep heeft zijn eigen dynamiek. Daar haal ik een hoop lol uit. Verder vooral de geschiedenis. Ik zou dit werk ook alleen in Berlijn kunnen doen, denk ik. Berlijn was een snelkookpan. Alles gebeurt hier heviger. Van 1870 tot 1990 en eigenlijk nog steeds. Waarom is de stad zoals die is? Ik ben veel meer bezig met architectuur, kunst en streetart sinds ik in Berlijn woon.
Wat doe je als je een weekend vrij bent?
Ik trek er graag met de fiets op uit om nieuwe dingen te ontdekken. In de zomer ga ik graag naar Tempelhof om te skaten, of om gewoon in het gras te liggen en een biertje te drinken. Ook ga ik op zaterdag graag naar de markt op de Kollwitzplatz en op zondag naar de rommelmarkt in het Mauerpark.
En een feestje op zijn tijd. Al ben ik wel een beetje afgeknapt op de meeste clubs. Dat is zo'n gedoe. Dat je om twee uur 's nachts een paar uur in de rij moet staan om ergens binnen te komen, terwijl je nog geweigerd kunt worden ook. Dan ga ik liever naar een kroeg of een Biergarten of een club hier in de buurt waar het ook om 22 uur al gezellig is.
Heb je ten slotte nog een geheimtipp die je met ons wilt delen?
Laatst was ik voor de tweede keer in de Boros-bunker, een enorme kolos uit de Tweede Wereldoorlog. Waar vroeger tijdens bombardementen 4000 mensen schuilden, kun je tegenwoordig naar moderne kunst kijken. Dat is best een raar gevoel. De kunstverzamelaar woont zelf bovenop de bunker. In de jaren '90 werden er wilde feesten gevierd. Daarvan zijn binnenin nog de sporen te vinden. Zo zijn sommige muren zwart geschilderd, want dat was de darkroom. Een andere ruimte zit onder de verfspetters, want daar werd paintbal gespeeld. Naakt hè, maar dat begreep je waarschijnlijk al.
Niels
